Spionage satellieten
Generaals van strijdende legers hebben altijd graag willen weten wat de vijand aan het doen is. Verkenners slopen naar de vijand, telescopen maakten het mogelijk verder te zien. Later konden ballonnen en vliegtuigen boven de linies van de vijand vliegen. Het nadeel is, dat die vliegende verkenners uit de lucht geschoten konden worden. En dat overkwam de Amerikanen in 1960 met het U2 verkenningsvliegtuig.
Een satelliet in de ruimte moest uitkomst brengen. Lekker ver weg en voor het blote oog onzichtbaar, konden er foto's gemaakt worden van elke plek waar de satelliet overheen vloog. Als er geen wolken waren, natuurlijk.
De Amerikaanse Corona werd al in 1959
gelanceerd. Aan boord was een camera die ook al in de spionagevliegtuigen werd
gebruikt. Die camera's maakten verbluffend scherpe foto's waarop je bijvoorbeeld
mensen op het Rode Plein in Moskou kon zien lopen.
De levensduur van de missie werd bepaald door de hoeveelheid filmmateriaal. In
het voorbeeld hierboven is de levensduur van de missie maar 19 dagen. Een erg
dure oplossing dus, maar in tijden van (dreigende) oorlog speelt geld geen rol.
Later gebruikte men twee rollen films. Zo ging de satelliet wat langer mee.
Maar hoe kreeg je die films op Aarde terug? Daarvoor werd de film automatisch in een capsule gestopt die dan een reis door de dampkring naar de Aarde maakte. Hierbij werd de capsule witheet door de wrijving met de atmosfeer, maar daar was hij op berekend. Bij laatste deel van de landing werd een parachute gebruikt om de landingssnelheid flink terug te brengen. De capsule met film mocht natuurlijk niet in verkeerde handen vallen, want dan wist de vijand precies hoe goed de foto's van hun tegenstander waren. De capsules aan parachute werden door een speciaal vliegtuig uit de lucht gehaald. Een haak onder het vliegtuig onderschepte de parachute, waarna die binnengehaald kon worden.
Er zijn tot in 1972 140 Corona missies uitgevoerd.
Hans
Walrecht
De complete Beelden uit de Ruimte" website is te vinden op http://www.hansonline.eu/