Lopen op de maan

Op de Maan is geen lucht. In de ruimte is trouwens ook geen lucht.
Als je toch op de Maan wilt lopen (het kan natuurlijk ook een andere planeet zijn) dan heb je je eigen voorraad lucht nodig. Dat kun je dan meenemen, net als een duiker dat doet.
Een astronaut die naar de Maan gaat doet dat als het licht is op de Maan. Hij heeft dan wel een probleem. Het is namelijk meer dan 100 graden Celsius op de Maan.

Een koele astronaut
In het maanpak zat dan ook een goede koeling. Je hebt misschien wel de grote 'rugzakken' gezien die de maanreizigers op hun rug hadden. Daarin zat behalve lucht ook de koeling.
Die koeling verkregen ze door het verdampen van water. Dat gaat op de Maan heel gemakkelijk, want er is geen luchtdruk. Water wil zonder luchtdruk heel graag verdampen. Als je op de Maan een bakje water zou kunnen neerzetten was dat in één tel allemaal verdampt.
Je weet misschien wel dat verdamping iets kan afkoelen. Als je uit het zwembad komt, dan voelt het fris aan. Dat komt omdat het water op je huid verdampt, zodat jij afkoelt.
Hoe koelen nu benen van een maanwandelaar af, terwijl de koeling in zijn 'rugzak' zit?
Dat gaat eenvoudig. In het ondergoed van de ruimtevaarder zitten slangetjes waardoor koelwater stroomt. Dat water wordt afgekoeld door het apparaat dat hij op zijn rug draagt. Natuurlijk wordt de temperatuur van dat koelwater automatisch geregeld, want de astronaut heeft wel wat anders om aan te denken.

Zonnebril
De maanpakken van de Apollo astronauten hadden ook nog ventilatortjes in gebouwd, om een lekker fris windje op hun gezicht te blazen.
In de ruimte kan de zon behoorlijk fel schijnen. Om zijn ogen te beschermen heeft de astronaut meestal een vizier in zijn helm zitten wat hij kan gebruiken als een soort zonnebril.
Hoe praat de astronaut nu met zijn collega, of met de mensen op Aarde? Dat gaat door middel van zenders en ontvangers. Hij heeft een koptelefoon op en een microfoontje voor zijn mond.
Je hebt misschien wel eens een stukje film over de Apollo Maanvluchten gezien. Daar hoor je regelmatig pieptoontjes tussen de gesprekken door. Aan dat pieptoontje kon je horen dat bijvoorbeeld de astronaut uitgesproken was, en dat de vluchtleider op Aarde dan kon beginnen met spreken.
Op die manier konden ze ook niet door elkaar spreken.
Het maanpak was erg zwaar. Op Aarde woog het maar liefst zo'n 140 kilogram. De Maan is echter veel kleiner dan de Aarde en daarom is de aantrekkingskracht veel kleiner. Dat noemen we ook wel de zwaartekracht.

Dansen op de Maan
Op de Maan weeg je zes keer zo weinig als op de Aarde. Dus dat zware Maanpak woog nog maar 23 kilo. Natuurlijk was ook het gewicht van de astronaut zelf veel lager, zodat er op de Maan behoorlijk hoge sprongen gemaakt konden worden.
Dansen op de Maan. Dat kon dus echt! 
Het maanpak van de Apollo astronauten bestond uit een heleboel laagjes. De buitenkant was erg sterk, want als op de Maan aan het dansen was en je zou vallen, dan moest het pak er goed tegen kunnen.
Het moest ook de warmte tegenhouden en natuurlijk luchtdicht zijn.
Zodoende werd het pak wel dik. De astronaut moest zich natuurlijk wel goed kunnen bewegen, dus dat dikke pak moest ook nog soepel zijn. Het maanpak was ook op maat gemaakt. Alles bij elkaar maakte dit een maanpak heel erg duur.
De pakken die de Space Shuttle astronauten tegenwoordig dragen zijn niet op maat gemaakt. De astronauten kunnen kiezen uit een aantal maten van pakken en handschoenen. Toch zijn die pakken nog steeds heel duur, want het is nog steeds handwerk.

Terug naar de onderwerpen

(c) 1996 - 2005