Naar Venus
Venus is een planeet die dichter bij de zon staat dan onze Aarde. Venus noemt men wel eens de zusterplaneet van de Aarde en dat zit hem dan vooral in de afmetingen. Venus is ongeveer even groot als de Aarde. Maar daarmee houden alle vergelijkingen wel op.
Venera
Die zware atmosfeer drukt heel erg op het oppervlak. De 'luchtdruk' is op Venus 90 keer hoger dan op de Aarde. Het is er nog erg heet ook: bijna 500 graden Celcius!
Russen en Amerikanen hebben al in het begin van het ruimtevaart tijdperk sondes (dat zijn kleine ruimtevaartuigjes) naar Venus gestuurd. Of eigenlijk: erlangs. In het begin van de ruimtevaart was het gemakkelijker om een sonde langs een planeet te laten 'vliegen'.
het waren de Russen die voor het eerst iets op Venus probeerden te laten landen. De sonde die ze hadden gemaakt heette
Venera (zie hierboven), wat in het Russisch gewoon 'Venus' betekent.
Ze hadden de sonde heel sterk gemaakt en ze hadden er ook voor gezorgd, dat hij tegen grote hitte kon. Helaas, de Venera 4 die in 1967 de atmosfeer van Venus binnendrong, ging al kapot op 25 kilometer boven het oppervlak van Venus.
Met de Venera 8 ging het beter. Dat toestel daalde aan een parachute in de atmosfeer af en het laaste stukje van de reis deed de Venera dat gewoon vallend. Want als deze sonde tot het eind toe aan de parachute was afgedaald, dan had ook de parachute over de sonde heengelegen en dat was niet de bedoeling.
De Venera overleefde deze hel op Venus maar een uur. Dat is nog best wel veel, als je nagaat dat het op Venus twee keer zo heet is als thuis in de oven van je moeder. De Venera deed belangrijke metingen, waarna de hitte, de druk en het zwavelzuur in de atmosfeer de Venera 8 vernielde.
Net als de Amerikanen, lanceerden ook de Russen vaak ruimtesondes in tweetallen. Als er dan één kapotging, dan had je er tenminste nog een over.
In 1975 waren het de Venera 9 en 10 die niet alleen met succes op Mars landden, maar ook de eerste foto's namen. Venus zag er een beetje roodachtig uit, maar wel vrij droog. De stenen waren allemaal erg plat. De dikke dampkring van Venus liet weinig licht door. Het was er ongeveer zo licht als wij wel eens met een donkere onweershemel hebben. Toch hadden de Venera's hun schijnwerpers niet nodig.
Pioneer Venus
In 1978 werd het erg druk bij Venus. De Russen lanceerden de Venera's 11 en 12 en de Amerikanen lanceerden hun Pioneers. De ene heette Pioneer Venus Orbiter en de andere heette Pioneer Venus Bus .
De Pioneer Venus Orbiter bleef jarenlang om Venus circelen en maakte met behulp van radar een kaart van het oppervlak van Venus. Waarom met radar?
Radar 'kijkt' dwars door wolken heen! Dus je kunt ook foto's maken met een apparaat waar geen lens in zit.
De Pioneer Venus Bus was een grote trommel met daarop 1 grote en 3 kleine capsules. Al die capsules werden met behulp van veren losgeschoten van de trommel en omdat die trommel langzaam in het rond draaiden kwamen op het laatst alle vier de capsules steeds verder van elkaar te zweven, richting Venus. Uiteindelijk kwamen ze op heel ver van elkaar verwijderde plaatsen terecht. Sommige in het schaduwgedeelte -want op Venus kan het ook nacht zijn. Andere in het gedeelte waar het nog licht was.
Eén van die sondes overleefde de val door de atmosfeer. Men had daar eigenlijk niet op gerekend.
De trommel, de bus dus, kwam uiteindelijk ook in de atmosfeer terecht en dat leverde ook nog wat gegevens op.
Magellan
In 1989 werd met behulp van de Space Shuttle de Magellan gelanceerd. Dat was een ruimtesonde die net als de Pioneer Venus Orbiter rond Venus ging draaien, alleen waren de radarfoto's veel en veel beter dan die van de Pioneer.
Met die goede opnamen van Venus kwam men tot de ontdekking dat er lava heeft gestroomd op Venus.
Bijna alles wat je in de boeken over Venus leest, is ontdekt door middel van de
ruimtevaart
Terug naar de onderwerpen
(c) 1996 - 2005